του Άντον Τσέχωφ
από το Θέατρο «ΔΙΟΝΥΣΟΣ»
«Όταν δεν υπάρχει πραγματική ζωή, οι άνθρωποι ζουν με ψευδαισθήσεις. Τέλος πάντων, είναι καλύτερα απ’ το τίποτα.»
Κλασικό αριστούργημα της Ρωσικής δραματουργίας και οικουμενικό κτήμα της παγκόσμιας λογοτεχνικής κληρονομιάς, Ο Θείος Βάνιας του Τσέχωφ είναι μία συγκλονιστική αποτύπωση της ανθρώπινης μοίρας – πέρα από τον τόπο και τον χρόνο – που καταργεί γεωγραφικούς και πολιτισμικούς περιορισμούς. Η παραγωγή του Θεάτρου «Διόνυσος», επανασυστήνοντας το έργο στο Κυπριακό κοινό μετά από είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια – σε σκηνοθεσία της Αύρας Σιδηροπούλου – φέρνει τον Βάνια πιο κοντά στο σήμερα από ποτέ, και με χιούμορ και ευαισθησία μας παρουσιάζει έναν «αντι-ήρωα του καιρoύ μας».
Η παράσταση του Θείου Βάνια σμίγει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων και των θεατρικών παραδόσεων, το κωμικό και το δραματικό και απευθύνει ένα προφητικό μήνυμα για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Μέσα από μία ιδιαίτερη παραστασιακή φόρμα, η καινοτόμα παραγωγή, φτιαγμένη από μία ομάδα εξαιρετικών καλλιτεχνών, διερευνά τα όρια που οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας, τις επιθυμίες και τις αδυναμίες μας, που συγχωνεύονται σε ένα εκκρεμές υπαρξιακής πάλης.
Για τον Τσέχωφ, δεν υπάρχουν σπουδαίοι ήρωες ή συγκλονιστικά εξωτερικά γεγονότα. Σκοπός της τέχνης είναι η απεικόνιση της άνευ όρων αλήθειας και η επιδίωξή της. Σε μια εποχή ακραίας βίας, κυνισμού και απαξίωσης, και σε μια μικρή κοινωνία όπου η υποκρισία εξακολουθεί να δεσμεύει την ψυχή των ανθρώπων αλλά και την ταυτότητα του δημόσιου βίου, ο Θείος Βάνιας μας προσφέρει ένα καταφύγιο ανθρωπιάς και ένα βαθιά οικολογικό όραμα ζωής.
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Αύρα Σιδηροπούλου
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαρίζα Παρτζίλη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλεξάντερ Γιότοβιτς
Μουσική Σύνθεση: Βάνιας Απέργηs
Video Art: Άρτεμις Τζάβρα-Bulloch
Βοηθός σκηνοθέτριας: Μαρία Χατζηστυλλή
Ερευνητική συνεργάτης: Μαρία Πισιήλη
Συμμετέχουν οι Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Πατρίτσια Πεττεμερίδου, Σίμος Τσιάκκας, Βασίλης Μιχαήλ, Μανώλης Μιχαηλίδης, Γιώργος Αναγιωτός, Μυρσίνη Χριστοδούλου, Έλενα Δημητρίου, Έλενα Χριστοφή
Καλλιτεχνική Διεύθυνση Θεάτρου «ΔΙΟΝΥΣΟΣ»: Χρήστος Γιάγκου
Πρεμιέρα: 8 Δεκεμβρίου 2023, στις 20:30
Παραστάσεις (Λευκωσία): κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 18:30, μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2023
Λεμεσός: 3 Ιανουαρίου 2024, στις 20:30 | Θέατρο «Ριάλτο»
Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (συνταξιούχοι, φοιτητές)
Αγορά εισιτήριων: Soldouticketbox.com
Πληροφορίες: 22818999 & 99621845
Μέγας χορηγός: Υφυπουργείο Πολιτισμού
Χορηγοί επικοινωνίας: Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, Δίεση 101,1
Κριτικές:
Φιλελεύθερος - Ανθούλλης Δημοσθένους, 29/01/24: Η προσγειωμένη και δωρική σκηνοθεσία του Θείου Βάνια.
Δρ. Διόνυσος Αλεξίου: Εκτελεστικός Διευθυντής, Ίδρυμα Κοινοβουλευτισμού και Συμμετοχικής Δημοκρατίας. Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο «Θείος Βάνιας» της Σιδηροπούλου: μια σκηνοθετική «νεκρή φύση» της Φλαμανδικής ζωγραφικής.
Η επαναπραγμάτευση του έργου από τη Σιδηροπούλου αποτελεί μία συναισθηματική καταβύθιση, όπου η φθαρτότητα συναντά τη γοητεία και η σκοτεινότητα τον συναισθηματισμό. Κινούμενη σε ένα ιμπρεσιονιστικό χρωματικό μπαλέτο, το οποίο ενέχει μία ανδυόμενη γοητεία, χωρίς έντονα χρώματα, αλλά με παστέλ σκηνοθετικές αποχρώσεις, απομακρυσμένο από οτιδήποτε έντονο και οπτικά «φοβιστικό». Η σκηνοθετική προσέγγιση αποτελεί ένα παιχνίδι ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, όπου το φως αναδεικνύει την υλικότητα των αντικειμένων, και το σκοτάδι απορροφά ερμητικά το ηθογραφικό συναίσθημα των πρωταγωνιστών, μέσα σε ένα ατέρμονα κύκλο ανάδειξης της ματαιότητας. Το έργο αποτελεί μία απατηλή -ψευδο-ρεαλιστική - αποτύπωση σκηνών χαράς, ρομαντισμού και αισιοδοξίας, ωστόσο με έντεχνες και τελικές υπομνήσεις της vanitas μέσα από την φθορά των χαρακτήρων.
Η εφήμερη, δε, βίωση της ομορφιάς, εν είδει ανεκπλήρωτου έρωτα, αντικαθίσταται από ακαριαίες σκηνοθετικές επιλογές, μέσα από προβολές και υποχωρήσεις ενός συνθετικού δυναμισμού. Το έργο βρίθει από συμβολισμούς και εικονολογικές αναφορές, δεδομένα που ωθούν τον εκάστοτε θεατή σε προβληματισμό για τα σκηνικά αντικείμενα και τους ηθοποιούς, πυροδοτώντας αναστοχασμούς για τη σημαντικότητα της ζωής και των εμπειριών. Εν τέλει, το έργο αποτελεί μία ωδή στην κενότητα του εγωκεντρισμού.
